| Geschreven door Luuk Imhann |
| zondag, 13 februari 2011 11:00 Ik ontmoet Case Mayfield samen met fotografe Jorinde Reijnierse op Amsterdam Centraal, waarna hij me de weg wijst naar een café in de buurt. De singer-songwriter is ietwat mager, maar heeft een sterke uitstraling, wat nog wordt versterkt door de gitaar die hij met zich meedraagt. Als ik vraag of hij nog moet optreden schudt hij met zijn hoofd. ‘Ik heb hem gewoon altijd bij me.’ In het christelijke café waar we terechtkomen staat de muziek zacht, wordt er hard gepraat en wordt mijn aandacht getrokken door teksten op de muur. De Heer redt iedereen, staat er, al krijg gaandeweg het gesprek het gevoel dat dit niet voor Case Mayfield geldt. De bij vlagen inktzwarte visie op de wereld lijkt eerder toebedeeld te zijn aan een oude getormenteerde troubadour dan aan een Nederlandse student Musicologie aan de UvA, maar hij overtuigt, Mayfield, en praat minutenlang over eerlijkheid in leven en muziek. Voor degenen waarbij de naam Case Mayfield geen bellen doet rinkelen: de singer-songwriter won de Publieksprijs bij de Grote Prijs van NL en groeide uit tot een van de meest geboekte acts van de Popronde. Hij treedt veel op – vaak in huiskamers – en is lid van het Amsterdam Songwriters Guild. Of 2011 zijn jaar wordt is niet te zeggen, maar de ambitie ligt er wel: hij wil dit jaar 2 EP’s en een CD uitbrengen. De eerste EP, Max, is er al en is gratis te beluisteren op zijn site. Slechts akoestische gitaar en zang, want dat is hoe hij zijn nummers schrijft. De plannen voor een band zijn er wel. De band is al gevormd. Ik heb heel veel vrienden, mensen om me heen, die muziek spelen. Het ligt eraan wat ik bij welk liedje wil. De arrangementen maak ik zelf. Ik vroeg me af waarom je zo graag met een band wilde spelen. Je laatste EP is ook helemaal solo gedaan.‘De liedjes die ik nu heb geschreven, zijn voor een band. Die wil ik laten horen op de manier zoals de muziek in mijn hoofd zit.’ Maar je schrijft de nummers op een akoestische gitaar. Hoe krijg je dan dat bandgeluid erbij?‘Het opnameproces met een bandje is fijn, en dat is alleen spelen ook. Ik wil nu graag dat het allebei te horen is.’ Ga je pas de studio in wanneer de nummers helemaal af zijn?‘Wat is helemaal af? Ik houd niet van teveel repeteren; ik laat mijn bandleden vrij in hoe ze hun partijen kiezen. Ze weten wat ze moeten doen. Hoe ze het vervolgens invullen moeten ze zelf weten.’ Mayfield wil opnemen zoals dat vroeger werd gedaan. Zonder complete arrangementen voor elk bandlid en zonder clicktrack. Zo wil hij zijn eigen gevoel in zijn muziek uitdragen. ‘Ik ben over bijna alles gefrustreerd, maar ik word er ook door geïnspireerd.’ De serveerster brengt de eerder opgenomen bestelling en heeft niet door dat ze ons onderbreekt. Het lijkt Case niet te deren. Wel krijg ik het gevoel dat hij dit café beter kent dan hij op de weg erheen aangaf. Hoe maak je van frustratie inspiratie?‘Dat weet ik eigenlijk niet. Ik ga gewoon zitten. Ik probeer er zo min mogelijk over na te denken. Ik heb geen vaste routine ervoor. Ik schrijf soms eerst de tekst, en soms eerst de muziek.’ Hij lijkt zo zelfverzekerd, Mayfield, alsof hij met een gitaar in de wieg is grootgebracht, maar er moeten toch artiesten zijn die hem meer zeggen dan andere; zij waardoor hij zich trots voelt een singer-songwriter te zijn. ‘Jackson Browne – Late For The Sky vind ik een goed album. Hij was in de jaren ’60, ’70 en ’80 groot en zat in hetzelfde groepje als David Crosby, Stephen Stills, Graham Nash, Linda Ronstadt… Ondergewaardeerde singer-songwriters uit die tijd. Hoe Daniel Johnston nu is bijvoorbeeld. Ray LaMontagne – Trouble vind ik ook goed. Ray voelt eerlijk, en dat is tegenwoordig uniek. Hij is in Nederland niet bekend, maar ik vind hem wereldberoemd.’ We komen te spreken over Ro Halfhide, die zijn eerste EP – simpelweg getiteld: “Case Mayfield” – heeft opgenomen en gemixt. Case noemt hem zijn tweede vader. ‘Hij heeft me muzikaal opgevoed en heeft me aan optredens en opnames geholpen. Daarnaast heeft hij me geïntroduceerd bij het Amsterdam Songwriters Guild. Hij leert me om rustig aan te doen en niet alles af te zeiken. Niet je eigen ruiten ingooien; iets waar ik nog steeds heel veel aan heb.’ En wat bracht hem ertoe om met jou te werken?‘Dat weet ik niet. Hij is toch heel commercieel ingesteld; hij wil hits scoren. Hij moet blijkbaar een bepaalde potentie hebben gezien. Misschien dat hij daarom wel met mij wilde werken. Ik doe gewoon mijn ding. Steeds meer mensen hebben het nu over “doorbreken”, maar ik heb daar een pesthekel aan. Ik doe gewoon precies hetzelfde als dat ik drie jaar geleden deed. Het ligt eraan wat anderen van je vinden. Het ligt niet aan mij, maar het interesseert me ook niet. Al die heisa eromheen…’ Als we dan komen te spreken over de invloed van Halfhide op zijn EP schat Mayfield het op vijf procent. ‘Ik heb alles geschreven en geproduceerd. Hij heeft op bepaalde punten wat kleine dingen toegevoegd, waardoor het net dat beetje extra kreeg. Ik heb de EP ook ongemixt beluisterd, wat niet heel veel anders klonk. Niet dat Ro een slechte mixer is, integendeel, maar de nummers waren al af. Bij het aanstaande album wordt het wel 60/40 of 50/50.’ De producer van zijn nieuwe plaat wordt dus Ro Halfhide, de man die ook verantwoordelijk is geweest voor het succes van Lucky Fonz III kan zich gaan buigen over Mayfields lage stem en folk-achtige gitaarpartijen. ‘Ro laat me heel vrij in alles.’ Het is de media die ervoor zorgen of iets bekend wordt of niet; of acts “doorbreken”. Als je maar lang genoeg hetzelfde deuntje hoort, ken je het uiteindelijk wel uit je hoofd. Maar maakt dat een nummer goed? Er is genoeg muziek om alles gevarieerd te houden, maar er wordt op bepaalde sterren gefixeerd. Internet is daarom ook een uitkomst. Ga je het album dat dit jaar uitkomt dan ook gratis aanbieden op internet, zoals je tot nu toe met je EP’s hebt gedaan?‘De CD willen we gaan uitbrengen via een deal met een distributeur. Ik kan niet meer per dag zoveel enveloppen dichtlikken en iedereen mails sturen. Weet je, ik moet het allemaal alleen doen. Het is nu wel prima, maar een distributiedeal is wel fijn. Je hebt ook mensen die al in een bandje hebben gezeten dat bekend is geworden en het daarna alleen gaan proberen. Dat vind ik valsspelen.’ ‘Artiesten moeten menen waar ze over schrijven en zingen. Je hebt tegenwoordig teveel personen rondlopen die dat niet doen. Je ziet het ook aan ze. Het is van tevoren nadenken hoe je op het podium gaat staan. Ik irriteer me daar mateloos aan. Dan heb ik liever een band als Moss; jongens die gewoon goede muziek willen maken en weten waar ze over zingen.’ De drie singer-songwriterplaten volgens Case Mayfield: 1. Jackson Browne – Late For The Sky 2. Ray Lamontagne – Trouble 3. Iron & Wine – Shepherd’s Dog En als je dan kijkt naar mensen als Bob Dylan of Tom Waits?‘Dylan is wat dat betreft natuurlijk de ergste in zijn soort. Die heeft een meesterplan opgezet en is daarmee wereldberoemd geworden. Tom Waits weet ook dat hij de whiskydrinker moet uithangen. Dan vraag je jezelf af: Kun je er wel onderuit? Moet je later jezelf een rol aanpraten? Moet je gaan acteren? Als je het hebt over deze twee artiesten: dan snap ik het. Dan zit je op zo’n hoog niveau dat je de wereld rond kan. Maar als je als beginnend artiest al gaat denken dat je er helemaal bent, dan zit je verkeerd. Als je niet meent wat je zingt, is het ruk. Het gaat om authenticiteit.’ Mayfields eerder genoemde frustratie wordt hier duidelijk. ‘Als singer-songwriter kun je in Nederland niet je geld verdienen. Sommige mensen lukt het wel, en dat is prima, maar als je daarvoor je eigen creativiteit opzij moet schuiven… ik zou het niet doen. Als je lang genoeg tegen jezelf liegt – de kosmos gaat een keer ingrijpen. Bij de huiskameroptredens gaan we aan het einde met de hoed langs, en dan krijg je ook soms veel te veel. Wij willen gewoon ons eten en de huur betalen.’ EP Case Mayfield: Vind je niet dat kunst of muziek meer waard is?‘Het is niets waard. Ik wacht op de tijd dat we een schilderij kunnen maken en het voor niets weggeven. Kunst en geld. Een van beiden hoort niet in het plaatje, en ik denk dat het geld is. Het is gemaakt. De mens schept vanuit zijn natuur kunst, maar geld is op een andere manier, en om een andere reden gemaakt. Vanwege een systeem dat op een bepaalde manier redelijk werkt. Maar er komen steeds meer obstakels aan.’ Zou je kunstenaars dan zien leven zoals de filosofen dat vroeger deden; onderhouden worden door andere mensen zodat zij hun eigen unieke gave met de wereld konden delen?‘Ik denk dat iedereen een unieke gave heeft. We zijn allemaal gemaakt om iets te doen. En niemand zou daar betaald voor moeten krijgen. Er is genoeg eten. Het is hebzucht. We lopen op het randje. We zitten in een vliegtuig dat naar beneden stort, en niemand komt op het idee om er met een parachute uit te springen. We blijven wachten of het misschien toch nog goed komt; dat het vliegtuig alsnog op het laatste moment weer optrekt. We storten de afgrond in. Ik vind het geweldig dat er minder geld naar de kunst gaat. Laat de mensen maar knokken. Als je dan ’s avonds thuiskomt weet je nog steeds dat je het kan doen. Dat je je zaad van de kosmos hebt gekregen, waardoor je kan schilderen, musiceren, schrijven of fotografen. Eigenlijk zijn zaken als CD’s, optredens en geld allemaal bijzaken. Belangrijk is dat je kunt blijven maken, creëren.’ Zou je zeggen dat deze ergernis of treurnis noodzakelijk is voor een artiest of kunstenaar om hun gave te ontdekken?‘Misschien wel. Bij de een is het treurnis, bij de ander is het wakker worden. Ik maak geen muziek als ik gelukkig ben.’ In een adem gaat Case door over een bestelling op de kaart. Bananenmelk is het drankje waar we ons allen over verbazen, dus dat moet gedronken worden. Na de bestelling concentreren we ons op zijn zojuist op internet verschenen tweede EP, getiteld “Max”, ter ere van Max van Remmerdingen. ‘Het is een oudere man, die zit bij het Amsterdam Songwriters Guild. Het is een man die hier al lang niet meer hoort; hij is hier al veels te lang geweest. Hij moet teruggaan naar de kosmos, of zoiets dergelijks. Hij is ouder en wijzer, maar deelt de frustratie.’ Amsterdam Songwriters Guild. Every Tuesday night. CC Muziekcafe Rustenburgerstraat 384 Amsterdam. Het klinkt als iets mysterieus; een groep mensen die wekelijks ’s nachts bijeen komt om te spelen en zingen; alsof ze een legende zijn. ‘Het is een groep vrienden, die toevallig allemaal muziek maken. Meer valt er niet over te zeggen. Je moet het meemaken een keer. Elke dinsdagavond is er Open Mic in het CC Muziekcafé in Amsterdam.’ De bananenmelk wordt gebracht en de serveerster bedankt. Niets in Mayfields uiterlijk of sociale omgang doet enig spoor van frustratie vermoeden. Het is vooral zijn muziek, of wanneer er een diep gesprek wordt gevoerd; iets waar hij volgens mij wel van houdt. Een laatste vraag dan nog over de EP “Max”. EP Max “Max” is recorded, produced & mixed by diverse persons. Wie waren dat allemaal?‘Ik weet het niet meer. Het zijn verschillende sessies. Een is in Leiden opgenomen, en een ander voor een foto-liedjes-project. Ik weet niet wie waarbij betrokken was. Ik heb de nummers gewoon bij elkaar gezet. Om het uit mijn systeem te hebben. De EP is ook helemaal akoestisch. Bij de plaat gaat dat meer verschillen: sommige nummers helemaal alleen, anderen met band erbij.’  We kunnen nog genoeg verwachten van Case Mayfield. Hij zegt ongeveer 60 composities klaar te hebben liggen. Het is materiaal dat wacht op een publiek. Wanneer een vriend hem ophaalt – ‘om Diablo II te spelen’ – wordt wel duidelijk dat Mayfield vaker in het café vertoeft. Hij weet voor de foto’s alle goede plekken te vinden en wist achteraf gezien wel heel goed de weg. Misschien dat als zijn eerdere bewering er nooit te komen niet waar blijkt te zijn, het met zijn sombere visie op het artiestenbestaan dan ook wel meevalt. Deze jongen gaat niet buigen voor het grote geld. Luister zijn muziek, en waardeer hem om wie hij is. Meer of minder wordt het niet. Case Mayfield live: 14-2 Amsterdam, De Kleine Komedie (support Leine) 16-2 Nijmegen, Stukafest 19-2 Assen, Huiskamer 25-2 Rotterdam, Huiskamer 26-2 Wijchen, Huiskamer 4-3 Groningen, Huiskamer 5-3 Leiden, De-X 12-3 Haarlem, Patronaat Café 20-3 Utrecht, Tweetakt Festival 9-4 Hoorn, Manifesto (support Moss) 10-4 Hoorn, Small Town Music Walk Festival 23-4 Volendam, Pius X [Interview: Luuk Imhann met Case Mayfield @ Dwaze Zaken, Amsterdam] [Foto's: Jorinde Reijnierse] [Eindredactie: Luuk Imhann & Sanne Knijff] Bron: Funkiblog |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten